گاهی اوقات به ایمانی که حنانه کوچکمان دارد حسودیم می شود، چند وقتی است که میتواند بنشیند و بازی کند ، اما در حین بازی یکهو خودش را ول می کند روی زمین،بی هیچ ترسی ،شاید چون خیالش راحت است که ما مراقبش هستیم و سریع اورا می گیریم ، یا زمانی که تاتی تاتی با او راه می ریم یکدفعه پاهایش را شل می کند، شاید چون خیالش راحت است کسی دستش را گرفته ...... حس جالبی است کسی خودش را در آغوش بزرگتر از خودش رها کند ، بدون هیچ دغدغه و نگرانی .... این جور مواقع دلم به حال خودم می سوزد ... حنانه کوچکم در این 9 ماه می داند که کسی هست که همیشه مراقبش باشد اما من در این 26 سال....کاش می شد گرد و غبار دلم برود تا دستان خدا را حس کنم یا آغوشش را....
نه ماه و نیمگی عسلم
